Origami to sztuka składania papieru według określonych, przyjętych reguł. Malarstwo także jest sztuką, a w zależności od przyjętych reguł określających sposób malowania malarstwo dzielimy na różne techniki malarskie. Sztuka origami też dzieli się na wiele technik składania papieru, które mogą stać się bardzo cennym narzędziem wspierania edukacji. Origami nie jest metodą, jest sztuką. Specyficzne wykorzystanie sztuki origami, spełniające warunki potrzebne do tego, aby konkretne intencjonalne działanie stało się metodą, tworzy metodę wykorzystania technik sztuki origami w edukacji.
Dział: Temat numeru
Kompetencja miarowych uderzeń to umiejętność wychwytywania rytmów z otoczenia, którą posiada już noworodek, bazując na doświadczeniach okresu prenatalnego. Dzięki rytmicznej melodii bicia serca matki maleńki człowiek przyzwyczaja się, iż rytm jest wskazówką, kojarzy się z bezpieczeństwem. To dzięki
tej umiejętności dziecko rozpoczyna z sukcesem swą edukację natychmiast po urodzeniu. Miarowe rytmy wyróżniane, wychwytywane z otoczenia stopniowo budują zaciekawienie, zainteresowanie, chęć, a nawet odwagę czynienia rzeczy nowych. Trudno nie zauważyć, że właśnie rozwój mowy, języka, czytania oraz szeroko rozumianej komunikacji bez rytmów i ich rozpoznawania byłby niemożliwy.
System EPR powstał dla dzieci i dzieciom jest dedykowany, został określony jako jednoczesny proces kształcenia i diagnozowania rozwoju. Jego podstawy naukowe zostały zbudowane na dorobku naukowo-badawczym myślicieli z zupełnie innych epok, który w sensie znaczeniowym jest spójny.
Oto wyodrębnione przez prof. Ryszarda Więckowskiego naturalne strategie uczenia się dzieci, które w uproszczeniu można nazwać naśladownictwem, szukaniem wyjaśnień, zachowaniem innowacyjnym, są potrzebne do realizacji w praktyce założeń wartościowego życia, czyli zasad Leonarda da Vinci.
Okres dzieciństwa, i to tego najwcześniejszego, jeszcze przed edukacją szkolną, to czas tworzenia się podstaw rozumienia struktur językowych, czas mowy sytuacyjnej. W rozwoju języka fundamentalne znaczenie ma pięć pierwszych lat życia, „kiedy dziecko spontanicznie uczy się języka swojego otoczenia, pod warunkiem że czuje się kochane, bezpieczne, bezwarunkowo akceptowane, w stałej więzi emocjonalnej z tą samą osobą (z tymi samymi osobami), która do dziecka mówi, ujęzykowiając wszystkie zachowania” dziecka i osób w jego otoczeniu.
Przedszkolak to istota wolna i rozumna, która szuka prawdy, przygody, realizacji oczekiwań i potrzeb poznawczych wynikających z własnych, indywidualnych doświadczeń. Chce się bawić i uczyć w autonomiczny sposób, charakterystyczny dla jego niepowtarzalnej osobowości, w poczuciu bezpieczeństwa i szacunku dla niego, jego rodziny i doświadczeń z niej płynących. Dlatego przedszkole stoi na straży jego prawa do naturalnego rozwoju, realizując zadania zawarte w podstawie programowej.
Aby dziecko odszukało siebie w otaczającym świecie, zrozumiało jego funkcjonalność, potrzebuje doświadczeń sprawczych, które lokują jego myślenie o sobie jako istocie ważnej dla tego świata.
Praca przedszkola w tzw. reżimie sanitarnym stworzyła wiele dyskusji szczególnie w przestrzeni portali dyskusyjnych. W tym roku szkolnym w sposób szczególny nauczyciele będą zwracać uwagę na bezpieczeństwo nie tylko dzieci, lecz także własne, na higienę, a w niektórych województwach nawet na taki sposób organizacji pracy, aby dzieci bawiąc się, utrzymywały od siebie stosowny dystans. To właśnie ten dystans u niektórych rodzi sprzeciw, przecież dzieci tęsknią za sobą; idąc do przedszkola, chcą bawić się razem, mają taką potrzebę. Z drugiej strony w jaki sposób taki dystans zrobić i utrzymać, czy to w ogóle realne? Przecież dziecko najpierw kieruje się emocjami, a potem włącza rozum. Kolejny problem to symptomatyczna faza rozwoju naturalnego każdego dziecka. Bywa, iż te najmłodsze przedszkolaki zachowują się jeszcze jak zupełne maluchy i wpychają do buzi, co popadnie: własne palce, które przed chwilą trzymały klocki, same klocki, a nawet rękawiczki i inne akcesoria, które tak fajnie się gryzie z punktu widzenia owego przedszkolaka.
We wrześniu drzwi przedszkola otwierają się dla dzieci. Powitamy nowych przedszkolaków, dla których rozpocznie się proces adaptacji do nowego miejsca, nauczycieli, koleżanek i kolegów. Ale zobaczymy też znajome już nam twarze, niemalże domowników placówki, którym przedszkole jest znane, którzy są z nim oswojeni. Pamiętajmy jednak, że przez okres wakacji znane nam dzieci też się zmieniły. Nie tylko urosły, ale też zdobyły nowe doświadczenia, rozwinęły się fizycznie i emocjonalnie.
Hej ho, hej ho, do przedszkola by się szło!
W rzeczywistości nie zawsze jest tak wesoło, jak w bajce o krasnoludkach. Moment, w którym dziecko przekracza próg przedszkola, jest często przełomowy nie tylko dla niego samego, lecz także dla jego opiekunów oraz stanowi wyzwanie dla nauczycieli.
Pozwolę sobie zacząć od osobistej anegdoty. Moja mama (72 lata) opowiadała, że wynosząc śmieci, nie mogła poradzić sobie z drzwiami, ponieważ w jednej ręce trzymała worek, a w drugiej laskę. Z pewnej odległości przyglądał się temu młody mężczyzna, który wyznał: „Niestety, nie mogę pani pomóc, bo nie mogę się do pani zbliżyć”. Jak łatwo się domyślić, historia ta wydarzyła się w trakcie trwania pandemii koronawirusa.
Pójście dziecka do przedszkola jest niewątpliwie jednym z najbardziej wrażliwych etapów w jego życiu. Zarówno nauczycielom, jak i całemu społeczeństwu zależy, aby nasze dzieci potrafiły wejść w przestrzeń przedszkola jak najmniej „bezboleśnie”, aby nie zgasić w nich naturalnej, silnej potrzeby poznania i zainteresowania rzeczywistością ulegającą sukcesywnemu poszerzeniu.
Wielu teoretyków i praktyków edukacji zajmujących się badaniem związków między zabawą a rozwijaniem sfery intelektualnej dziecka dowodzi, że zasadniczą formą wspomagania aktywności poznawczej dzieci w wieku przedszkolnym są zabawy tematyczne oraz gry i zabawy poznawcze (dydaktyczne). Oba te typy zabaw pełnią zatem określone funkcje kształcące.
Czy możliwe jest wychowywanie dzieci „bez ścian”? W jaki sposób realizować zajęcia przedszkolne bez dywanu i sufitu nad głową? Codzienny spacer w wielu placówkach jest stałym punktem w programie, jednak co, jeżeli ten „spacer” miałby trwać przez cały dzień?