Przygotowanie do nauki pisania, oprócz ćwiczeń związanych z usprawnianiem małej motoryki, dotyczy także procesu przygotowania do samego widzenia, rozumienia i czytania liniatury, zanim dziecko napisze pierwsze znaki czy litery. Jest to bardzo ważne, ponieważ pomaga realizować sam proces nauki pisania jako aktywność opartą na twórczości i samodzielnym budowaniu zapisu liter, a nie odtwarzaniu ich po wzorze czy śladzie.
Autor: Dorota Dziamska
Autorka systemu – Edukacja przez ruch (EPR).
Zadania wychowawcze w podstawie programowej to bardzo ważna część dotycząca organizacji procesu wsparcia rozwoju przedszkolaków. Stanowi bazę do budowy programów wychowawczych oraz określa wszystkie wymagania, jakim ma sprostać przedszkole, tworząc warunki, środowisko rozwoju i uczenia się dzieci. Wszystkie zadania zapisane w dokumencie muszą być realizowane w codziennej pracy, za ich wykonanie odpowiedzialni są nauczyciele i dyrektorzy.
Psoty, figle i gryzmoły to ruch, który inicjuje wiele ważnych procesów umożliwiających dziecku poznanie siebie, odnalezienie się w grupie, odkrycie możliwości działania, a przede wszystkim tworzenie rzeczy użytecznych, wprowadzających je bezpośrednio w świat ładu, harmonii i piękna.
Obserwowanie i diagnozowanie postępów w rozwoju przedszkolaka to nie dostosowywanie tegoż rozwoju do kart obserwacji czy diagnozy. Aby określić postęp w rozwoju dzieci konieczne jest opracowanie stosownych narzędzi, które pozwolą obserwować ich zachowanie, działanie w naturalnym środowisku codziennej zabawy. Nauczyciel opracowuje zatem dla swych przedszkolaków zabawy diagnozujące.
Planowanie pracy, realizacja podstawy programowej, monitorowanie podstawy programowej, obserwacja, dokumentacja to pojęcia, które na stałe włączone zostały do bieżącej pracy nauczyciela. Poprzez zbyt potoczną ich interpretację, a czasami nawet błędne ich użycie, niewynikające z zapisów stosownych rozporządzeń, niejednokrotnie nauczyciele wykonują czynności ponad miarę, nienależące do ich rzeczywistych obowiązków.
Każda aktywność dzieci pracujących systemem Edukacja przez ruch prowadzi do utworzenia dzieła, które odczytywane w sposób konwencjonalny tworzy złudzenie, iż oto system EPR to jedynie propozycja zajęć plastycznych i technicznych dla dzieci. Interpretacja taka nie jest jedynie uproszczeniem, ale przede wszystkim to brak podstawowej wiedzy na temat kształcenia zintegrowanego, w którym każda dyscyplina naukowa ma swoje istotne znaczenie jednakowo ważne.
Podstawa programowa nie jest dokumentem przeznaczonym do bieżącej pracy nauczyciela, nie zawiera bowiem opisu procesu uczenia, a jedynie cel ogólny, ogólne zadania przedszkola oraz zapis umiejętności i wiedzy dziecka, które idzie do szkoły. Zapisy podstawy można jednak wykorzystać jako inspirację do tworzenia dokumentacji pracy nauczyciela – zawierają one bowiem stosowny język wynikający z koncepcji pracy przedszkola.
Bezpieczeństwo dziecka to podstawowa potrzeba, a także zadanie przedszkola wpisane do podstawy programowej. Każdy program nauczania powinien zawierać stosowne treści dotyczące bezpieczeństwa i wszelkich jego kategorii: bezpieczeństwo w ruchu drogowym, bezpieczeństwo zabaw na śniegu, bezpieczne korzystanie z technologii itd. Nauczyciel wykorzystuje treści zawarte w programie nauczania, aby realizować zadania podstawy programowej.
System Edukacja przez ruch (EPR) jest zbiorem technik i metod pracy z dziećmi opartych na preferowanych przez dzieci formach ruchu. Przykładem wewnętrznej metody systemu, która w sposób szczególny dotyczy aspektów matematycznej aktywności dziecka, jest metoda „matematyczne laboratorium”.
Współczesne badania naukowe krajów europejskich, raporty o edukacji, publikacje i opracowania znanych uniwersytetów czy sprawozdania nauczycieli specjalistów edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej wiążą problem trudności w nauce na tzw. starcie szkolnym z niskim poziomem integracji sensorycznej oraz brakiem należytej sprawności samego organizmu, wchodzącymi w skład „cielesnego” mechanizmu uczenia się. Mimo problemów dostrzeganych zarówno przez pedagogów, jak i rodziców, tendencją na świecie staje się coraz wcześniejsza zinstytucjonalizowana edukacja dzieci.
W 1999 r. po raz pierwszy w historii polskiego systemu oświaty wprowadzono dokument nazwany podstawą programową, czyli rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej przedstawiające fundament, na którym oparto budowę programów nauczania dla wszystkich etapów edukacyjnych – w tym także przedszkola. Do tego czasu obowiązywał w polskim systemie edukacji jeden państwowy program nauczania.
Nie jest prawdą, że nasza wyobraźnia jest aktywna tylko wtedy, gdy ktoś chcąc nam opowiedzieć o czymś, prosi – „Wyobraź sobie, że…”. Wyobraźnia powinna być aktywna zawsze, gdy przechodzimy przez ulicę, kiedy gramy w szachy, wreszcie – gdy biatlonista, stojąc czy leżąc, strzela do tarczy. Potrzebujemy wyobrażeń ruchu, przestrzeni w naszej głowie, aby trafnie podjąć decyzję: idę szybko, skaczę konikiem, strzelam.