Psoty, figle i bazgroły

Dziecko w zabawie jest jak wulkan wyrzucający z siebie lawę wielorakich pomysłów, radości, zachwytów. Bez ingerencji osób dorosłych dziecko, bawiąc się, odkrywa świat i czyni to bardzo logicznie, w charakterystyczny dla siebie sposób porządkując swe doznania płynące doń ze świata zewnętrznego. Obserwuje, eksperymentuje i naśladuje wiele czynności osób dorosłych – jest to bardzo rozwojowe, dopóki sami dorośli nie pokażą dziecku złych przyzwyczajeń (np. nieustanne oglądanie telewizji, uzależnienia od gier komputerowych, tabletów itd.), złych nawyków żywieniowych czy stylu życia, który nie jest drogą ku odkrywaniu wartości i rozwojowi osobowemu jednostki. Bardzo często osoby dorosłe, nie rozumiejąc znaczenia samego ruchu w rozwoju dziecka, usiłują ograniczyć jego różnorodne formy, naznaczając je najczęściej mianem złego zachowania. Dzieje się tak nie tylko w przestrzeni relacji rodzinnych, lecz także w instytucjach przeznaczonych do kształcenia i wychowania. Ruchliwe dziecko przeszkadza wielokrotnie w zaplanowanym przez nauczyciela zajęciu lub, co gorsza, otrzymuje szybko łatkę tzw. dziecka bez umiejętności koncentrowania się na zadaniu. Ruchliwość jako naturalna forma budująca koncentrację przegrywa ze stereotypami i potrzebami chwili osób dorosłych. Przegrywa także z nauką, bo trudno sobie wyobrazić, że to ruch „zakorzenia w mózgu myśl”1. Bardzo wielkim problemem współczesnej edukacji jest także przestrzeń, w której dzieci przebywają. Czasami zbyt mała z dużą liczbą dzieci stanowi istotne ograniczenie w realizacji potrzeb ruchowych dzieci. 

Dzieci potrzebują ruchu dla doskonalenia zmysłów. Kluczowy jest tutaj zmysł równowagi – i to nie tylko dla potrzeb stabilnego poruszania się i samej sprawności fizycznej. Bez stosownej stymulacji i pracy na rzecz doskonalenia równowagi dziecko już za chwilę może mieć problemy z nauką czynności złożonych np. takich jak czytanie. To dzięki integracji zmysłów: równowagi, wzroku i propriocepcji2 prawid...