Autor: Monika Litwinow
Nauczyciel akademicki przedmiotów tj. Bajkoterapia, drama, literatura dziecięca, zooterapia, kynoterapia na uczelniach wyższych i prywatnych szkołach. Właścicielka, założycielka i terapeutka Centrum Terapii i Edukacji Bajarnia. Praktyk bajkoterapii indywidualnej i w grupie.
Jesienne chłody powoli ustępują miejsca pierwszym przymrozkom. Po pięknej, złotej jesieni mamy w zwyczaju żegnać się z lasem i wracamy do niego dopiero wiosną. Mokry śnieg nie zachęca do pieszych wycieczek, tym bardziej po opadnięciu liści, gdy odnosimy wrażenie, że nastał czas zimowania, ciszy i bierności. Nic nie skłania do spacerów między drzewami. Tymczasem przed zimą dochodzi do wielu ważnych transformacji zarówno flory, jak i fauny, które uczą konsekwencji zmian pór roku, porządku panującego w naturze i ciągów przyczynowo- -skutkowych rządzących światem roślin i zwierząt.
Od początku XXI w. naukowcy w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej prowadzą badania nad efektami regularnego (w trakcie zajęć w placówce 5–15 min dziennie) praktykowania jogi przez najmłodszych w programie Yoga Ed. Zebrane od setek dzieci i ich rodziców wywiady wykazały, co następuje: uczestnicy przejawiali znaczną poprawę emocjonalnej i psychospołecznej jakości życia, radzenia sobie ze stresem, uwagi, koncentracji, poczucia własnej wartości, dobrego samopoczucia fizycznego, codziennego zachowania, samooceny oraz wyników w nauce.
Dawno, dawno temu za siedmioma górami, za siedmioma rzekami człowiek był bardzo blisko związany z lasem. Później zaczął budować osady, wioski, miasteczka, aż w końcu zamieszkał w betonowej aglomeracji, z niewielkimi skrawkami zieleni i roślinami w doniczkach na parapetach. Zapomniał, że obcowanie z drzewami i przyrodą było jego naturalnym środowiskiem, w którym żył od setek tysięcy lat, wśród czynników i zjawisk niezbędnych dla jego zdrowia fizycznego i psychicznego.
Scenariusz zajęć rozwijających empatię wobec zwierząt dla grupy przedszkolnej z Psem Plamkiem
Skąd się bierze pewność siebie? Określa się ją jako cechę przez wielu uznawaną za wpisaną w nasz charakter od urodzenia. Jedni są nieśmiali, drudzy przebojowi. Część z nas chętnie wychodzi na pierwszy plan, przejmuje stery, podejmuje inicjatywy, inni wolą spokój społeczny, wygodę strefy komfortu, ostrożność i zapobiegliwość. Czy pewność siebie jest zarezerwowana tylko dla tej pierwszej grupy?
Podczas spotkań bajkoterapeutycznych, kynoterapeutycznych oraz treningu umiejętności społecznych w placówkach przedszkolnych coraz częściej spotykam się z poczuciem bezradności zarówno u nauczycieli, jak i u podopiecznych. Od dwóch lat mierzymy się ze skutkami światowej pandemii, a w pierwszym kwartale tego roku wybuchła wojna u naszych wschodnich sąsiadów. Dzieci nas obserwują, słuchają i zadają wiele pytań. Zarówno te, jak i inne, bardziej jednostkowe wydarzenia sprawiają, że coraz częściej powinniśmy kierować swoją uwagę wychowawczą i edukacyjną w stronę radzenia sobie z trudnymi emocjami. Choć bezradność jest indywidualnym uczuciem, lekarstwem na nie może się okazać współdziałanie i wzajemne wsparcie w grupie przedszkolnej.
Jako nauczyciele wychowania przedszkolnego kierujemy się w swojej pracy celami tożsamymi z wyobrażeniami o naszych podopiecznych, kiedy już dorosną. Pragniemy, by byli odważni, pełni pasji, kreatywni, dobrzy, uczciwi, serdeczni, życzliwi, wykształceni, aby podejmowali słuszne decyzje i aby spełniali swoje marzenia. Z jednej strony życzymy im tego w dniu, w którym opuszczają przedszkolne mury, z drugiej myślimy o tym od pierwszego dnia ich pobytu w naszej grupie. Równocześnie mamy nadzieję, że te same dzieci nie przysporzą nam zbyt wielu trosk i nerwów, a co za tym idzie – będą prospołeczne, otwarte i cierpliwe.