Autor: Lidia Kołodziejska
Mgr pedagogiki w zakresie nauczania początkowego i wychowania przedszkolnego, nauczyciel dyplomowany, dyrektor przedszkola.
Zaburzenia emocjonalne u dzieci w wieku szkolnym stały się czymś powszechnym. Ciągle wzrasta liczba dzieci sprawiających problemy wychowawcze. Zastanawiamy się, dlaczego tak jest, a przecież u podłoża owych problemów leżą właśnie zaburzenia procesów emocjonalnych. Dodatkowym balastem dla dziecka nieradzącego sobie z własnymi emocjami jest zaburzenie mowy. W przypadku gdy nałożą się te dwa zaburzenia, dziecko ma poważne trudności i potrzebuje pomocy specjalistów.
W dzisiejszym świecie obserwujemy niezwykle szybki wzrost tempa życia. Nasze zmysły odbierają mnóstwo docierających zewsząd pobudzających bodźców. Wszędzie obecny hałas, pośpiech, stres utrudniają zachowanie spokoju. W natłoku takich negatywnych bodźców niezwykle trudno jest wykazywać się opanowaniem, spokojem, pogodą ducha.
Zaburzenia emocjonalne u dzieci w wieku szkolnym stały się czymś powszechnym. Ciągle wzrasta liczba dzieci sprawiających problemy wychowawcze. Zastanawiamy się, dlaczego tak jest, a przecież u podłoża owych problemów leżą właśnie zaburzenia procesów emocjonalnych. Dodatkowym balastem dla dziecka nieradzącego sobie z własnymi emocjami jest zaburzenie mowy. W przypadku gdy nałożą się te dwa zaburzenia, dziecko ma poważne trudności i potrzebuje pomocy specjalistów.
W czasach intensywnego rozwoju techniki i komputeryzacji oraz niezwykle szybkiego tempa życia codziennego dorośli wiele uwagi poświęcają na kształtowanie u dzieci już od najmłodszych lat takich kompetencji, które pozwolą im w przyszłości funkcjonować w rzeczywistości, jaką zastaną. Wydaje się zasadne, że kładą nacisk na rozwój poznawczy i aktywizację myślenia (organizują pociechom zajęcia dodatkowe), kształtowanie umiejętności korzystania z multimedialnych środków przekazu. Chcą, by dzieci potrafiły sprawnie i szybko reagować na polecenia, radzić sobie z nowymi zadaniami i odnosić sukcesy. Dlaczego jednak warto kształtować w dzieciach twórczą kreatywność i wrażliwość na sztukę?
Kiedy w grupie przedszkolnej pojawia się dziecko, które pochodzi z innego kraju i przejawia inne od przyjętych w naszej społeczności zachowania, z pewnością nasze przedszkolaki będą się mu przyglądać z dużym zaciekawieniem. Obserwując je, będą się zastanawiać, dlaczego nie mówi takim językiem jak my, dlaczego lubi jeść inne potrawy… Czy rzeczywiście jest inne, odmienne od nas?