Podróż 2. W teatrze bez aktorów

Planując wyjście do teatru z dziećmi, mamy do wyboru spory wachlarz możliwości. Odmian sztuki teatralnej jest bowiem wiele i każda z nich może przypaść do gustu najmłodszym widzom. Czym zazwyczaj kierujemy się, wybierając sztukę dla przedszkolnych odbiorców? Dla jednych nauczycieli ważne będą premiery teatralne – warto być na bieżąco z nowościami, to sprzyja wizerunkowi nowoczesnej placówki. Czasami wybieramy coś z kanonu klasyki literatury dziecięcej, chcąc przybliżyć podopiecznym wartościowe utwory, na których wychowały się całe pokolenia dzieci. Innym razem sięgamy po repertuar teatru eksperymentalnego, umożliwiając wychowankom obcowanie z różnymi środkami wyrazu artystycznego. I choć codzienna oferta teatrów grających przedstawienia dla dzieci bywa różna i atrakcyjna, najczęściej jednak wybieramy propozycje teatru lalek. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ teatr lalek jest formą najbliższą dziecku przedszkolnemu. W każdym dużym mieście istnieje taki teatr, ma on swoją niepowtarzalną historię, tradycję i uznanych twórców. 

Dziwnych rzeczy można się napatrzeć na przykład, na przykład, niestety, tylko w teatrze.
B. Chorążuk W teatrze

Głównym aktorem w tym teatrze jest lalka, która zastępuje na scenie człowieka. Powstaje ona w pracowni plastycznej, a jej zaprojektowanie i wykonanie to niełatwe zadanie, wymagające prawdziwych fachowców. Oprócz waloru estetycznego, ważna jest jej podatność na animację. Lalka „wychodząca” z pracowni jest martwa i czasami może przerażać. Duszę lalce może dać tylko człowiek bezpośrednio ją animujący. Aktor-lalkarz poprzez odpowiednie granie lalką nadaje jej indywidualny charakter; sprawia, że posiada ona własną osobowość, ożywia ją poprzez grę i będąc ukrytym, tworzy postać sceniczną, oddając jej swój głos, emocje. Czy można odnaleźć w lalce doskonałego aktora? Otóż niektórzy znawcy sztuki teatralnej uważali, że spełnia ona wymagania idealnej teatralności. Po pierwsze, nigdy nie wdzięczy się do publiczności; po drugie, nie wykracza poza granice wyznaczone jej przez role; po trzecie, ponieważ nie ma własnej świadomości ani życia pozateatralnego, nie obciąża nimi postaci scenicznej.

Do innych ciekawych lalek teatralnych zaliczyć można lalki: 

• Żyworękie – występują często jako konferansjerzy; jedną ręką aktor trzyma patyk z osadzoną na nim głową lalki, drugą wkłada do luźnego rękawa, ukazując własną dłoń (może być w rękawiczce). W przypadku lalki żyworękiej podwójnej lalka osadzona jest na głowie aktora za pomocą filcowego czepka, a obie jego ręce włożone są w rękawy i posiadają dość swobodny zakres ruchu. Aktor patrzy przez specjalne okienko zamaskowane tiulem znajdującym się na szyi lub piersi lalki. 
• Mimiczne – potrafią wyrazić emocje twarzą; animuje się je za pomocą jednej dłoni lalkarza. Lalka mimiczna robi miny, marszczy czoło...