Kształcenie polisensoryczne

Człowiek odbiera docierające do niego informacje oraz reaguje na nie we właściwy dla siebie sposób – wykorzystuje do tego systemy sensoryczne: wzrokowy, słuchowy i kinestetyczny. To, który system jest mu najbliższy, wpływa na to, w jaki sposób uczy się, a także rozumie innych (Borkowska, 2006). 

Aby czegokolwiek nauczyć się efektywnie, muszę to widzieć, słyszeć i czuć.
Tony Stockwell

Dominacja półkulowa

Założenia idei asymetrii półkul mózgowych zostały sformułowane w XIX wieku. Przez długi czas utrzymywał się pogląd, że lewa półkula mózgu pełni funkcję dominującą w stosunku do półkuli prawej. W latach 60. XX wieku R. Sperry udowodnił, że półkule mózgu stanowią samodzielne układy oraz każda z nich posiada swój zakres specjalizacji. Dynamiczny rozwój badań nad asymetrycznością mózgu miał miejsce w latach 70. i 80. XX wieku. W tym okresie zaproponowano następujące koncepcje, idee: 

• koncepcja specjalizacji półkulowej, która opisuje dychotomiczny podział kompetencji między półkulą lewą a prawą,
• koncepcja zakładająca, że lewa półkula mózgu analizuje bodźce werbalne, a prawa półkula bodźce niewerbalne i wzrokowo-przestrzenne,
• koncepcja zakładająca, że lewa półkula w sposób analityczny przetwarza wszystkie bodźce, a prawa półkula analizuje bodźce w sposób całościowy.

Obecnie uważa się, że różnic półkulowych nie można odnosić do jednego wymiaru. Zakłada się, że obie półkule tworzą dynamiczny układ, a każda z nich pełni istotną rolę w życiu i funkcjonowaniu człowieka. Półkule mózgu posiadają podsystemy, które wyspecjalizowane są w określonych funkcjach. Podsystemy te są pobudzane w momencie wykonywania przez człowieka różnych zadań. Zakłada się również, że balans między pobudzaniem struktur znajdujących się półkulach mózgu zmienia się (Górska, Grabowska, Zagrodzka, 1997). 

Półkulowość mózgu to cecha indywidualna każdego człowieka. Wyróżnia...