Mutyzm wybiórczy u dzieci w wieku przedszkolnym

Nie wstydź się”, „Podobno w domu tyle mówisz” – to jedne z najczęstszych reakcji osób postronnych na brak komunikacji dziecka w określonej sytuacji. Należy jednak zaznaczyć, że nieśmiałość i mutyzm wybiórczy, choć na pozór mogą się wydawać tożsame, tak naprawdę są zupełnie innymi przypadłościami. 
Nieśmiałość to naturalna cecha temperamentu, którą można zaobserwować u wielu dzieci. Dzieci nieśmiałe mogą początkowo milczeć w obecności nieznajomych lub w nowych sytuacjach, zwykle jednak zaczynają mówić, kiedy poczują się komfortowo, nawet jeśli oswojenie się z nowymi okolicznościami zajmuje im nieco więcej czasu. Ich nieśmiałość jest często związana z pewnym stopniem niepokoju społecznego, ale na ogół nie przeszkadza im to w normalnym funkcjonowaniu oraz nie zaburza ich rozwoju.
Z kolei mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem lękowym, które zwykle rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie, między 2. a 5. rokiem życia. Dzieci z mutyzmem wybiórczym mówią i komunikują się swobodnie w komfortowych, znanych im okolicznościach – zazwyczaj w domu lub w obecności bliskich. Jednak w pewnych sytuacjach i miejscach, jak np. placówka edukacyjna lub społeczne spotkania, mogą całkowicie przestać mówić. Należy zaznaczyć, że niemożność komunikacji nie jest świadomym wyborem dziecka. Dziecko często chce coś powiedzieć, jednak nie jest w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Milczenie u dziecka z mutyzmem zawsze wynika z lęku, nigdy nie jest świadomym wyborem dziecka, ponieważ ma ono taką samą potrzebę komunikowania się jak pozostali. Często dzieci z MW (mutyzmem wybiórczym) mogą przejawiać także inne objawy zaburzeń lękowych, niejednokrotnie prowadzących do fobii społecznych lub zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych. 
Różnice między dziećmi nieśmiałymi a tymi z mutyzmem wybiórczym najłatwiej je...