Rytmika – ćwiczenia umysłu i ciała

Początki rytmiki wynikały z przekonania Jaques-Dalcroze’a, że jednym z zadań edukacji muzycznej jest przede wszystkim rozbudzanie wrażliwości muzycznej. Wrażliwość ta implikuje bowiem umiejętność postrzegania muzycznych niuansów, następnie wyrażenia ich w ruchu oraz przeniesienia na praktykę wokalną i instrumentalną. Doświadczenia ruchowego kontaktu z muzyką pozwalają profesjonalnym muzykom jeszcze lepiej zrozumieć zagadnienia związane z czasem, przestrzenią i ruchem w muzyce, budową muzycznych napięć. Wychowanie muzyczne przez rytmikę to – jak mawiał Dalcroze – wychowanie dla i do muzyki.  

Rytmika od początku była dyscypliną artystyczną nastawioną na rozwój muzyczny i emocjonalny. Ruch zyskał w metodzie Jaques-Dalcroze’a dwa wymiary: edukacyjny i artystyczny. Z jednej strony improwizacja pełniła przede wszystkim funkcję utylitarną, stawała się pierwszym czytaniem muzyki, jej fizycznym poznaniem. Z drugiej natomiast, plastyka ruchu jako nadbudowa metody pozwalała na ukazanie własnych emocji i wizji artystycznych w ruchu. 

Obecnie ruch w metodzie Jaques-Dalcroze’a, zwłaszcza w edukacji muzycznej małego dziecka, często traktowany jest jako forma ekspresji o charakterze zabawowym. Zarówno tworzywo muzyczne wykorzystywane w edukacji dziecka, jak i jego interpretacje tracą artystyczny wymiar, podążając w stronę kiczu i nijakości. Spłycenie czy też niezrozumienie myśli Ja...