Metody aktywizujące jako narzędzie wspierające przygotowanie dzieci do nauki szkolnej – metody zabawowe

Czynnik zabawy zawsze towarzyszy metodom wychowania przedszkolnego, a motywy emocjonalne i zabawowe w zasadniczym stopniu skłaniają dzieci w tym wieku do angażowania się w rozmaite wysiłki związane z uczeniem się i adaptacją do wymogów i norm społecznych (Tyszkowa, 1977, s. 105). Zabawa staje się w ten sposób metodą pracy z dzieckiem, sposobem aktywizowania grupy oraz budowania atmosfery współdziałania. Ponadto, jak już wspomniano wcześniej, wychowawcy przedszkolni mogą wykorzystywać twórcze zabawy w celu rozbudzania u dzieci zainteresowania przyszłą nauką, pokazując im, że szkolne zdobywanie wiadomości można polubić i może ono być bardzo atrakcyjnym zajęciem. 
W klasycznym podejściu do tego rodzaju metodyki źródłem inspiracji dla aktywności wychowanka jest zazwyczaj fabuła konkretnej zabawy, przepisy określonej gry lub absorbujące dyskusje opisywane zwykle jako burze mózgów. Rolę zabaw i gier dla wspomagania gotowości szkolnej dziecka bardzo trudno przecenić (w szczególności na płaszczyźnie rozwoju społecznego), bowiem ich stosowanie zarówno w przedszkolu, jak i w nauczaniu zintegrowanym ułatwia dzieciom wchodzenie w nową grupę, poznanie nowego środowiska, zapoznanie się z imionami i powierzchownymi cechami kolegów i koleżanek, z którymi rozpoczynają one naukę. I tak np. wykorzystanie zabawy pozwala wychowankom na rozluźnienie się, odprężenie czy też zniwelowanie potencjalnego napięcia psychicznego. Ułatwia również wdrażanie ich do nowych, podejmowanych na zajęciach tematów, oferując sposobność rozpoznania potrzeb, odczuć i oczekiwań innych członków grupy. Z kolei gry dydaktyczne polegają na prezentowaniu wychowankom pewnego zagadkowego, a przez to atrakcyjnego problemu, co naturalnie skłania ich do twórczego poszukiwania rozwiązań zgodnie z zaproponowanymi regułami (Narożnik, 2008, s. 6).
O metodach zabawowych w perspektywie aktywizacji wychowanków w przedszkolu i szkole często pisze się w kontekście tzw. pedagogiki zabawy, którą uznaje się za samodzielną dyscyplinę naukową. Jednak w odniesieniu do metod nauczania i uczenia się o pedagogice zabawy można mówić także jako o pewnej metodyce pracy z grupą, opartej na przeżyciach wszystkich jej uczestników, łącznie z wychowawcą, który wchodzi tu w rolę animatora (Zaorska, 2003, s. 9). Pedagogika zabawy tym różni się od tradycyjnych metod pracy z grupą, że w procesie komunikacji są wykorzystywane wszystkie istniejące środki wyrazu, poczynając od konwersacji, przez taniec i ruch (ekspresja ciała), zabawy z podziałem na role, malowanie, rysunek, śpiew, po wykorzystanie różnorodnych rekwizytów. M...