Alfabet sensoryczny

A jak apraksja

Kiedy mówimy o integracji sensorycznej czy zaburzeniach integracji sensorycznej, bardzo często pojawia się termin praksja. Praksja to inaczej planowanie motoryczne, czyli zdolność człowieka do wykonywania skomplikowanych, nowych ruchów. Kiedy zdolność planowania motorycznego jest zaburzona, mówimy o dyspraksji lub właśnie apraksji. Dyspraksja dotyczy dzieci, które nie radzą sobie z planowaniem motorycznym. Bardzo często dzieci z dyspraksją są określane jako dzieci z syndromem niezdarnego dziecka i dokładnie tak funkcjonują. Jeżeli natomiast osoba dorosła na skutek urazu lub przebytej choroby ma problem z praksją, mówimy o apraksji. Istnieje również dziecięca apraksja mowy, czyli wrodzone zaburzenie o podłożu motorycznym, powodujące problemy z mową. Podłoże motoryczne dziecięcej apraksji mowy to zaburzenie praksji ruchów aparatu artykulacyjnego.

B jak ból

Osoby nadwrażliwe na bodźce zmysłowe czują inaczej. Nawet zwykły upadek na miękką powierzchnię mogą odczuwać jako poważny wypadek. Dolegliwości bólowe na skutek choroby, ból zęba, głowy czy ból menstruacyjny również mogą odczuwać intensywniej niż osoby z prawidłowym przetwarzaniem bodźców sensorycznych. 
Osoby nadwrażliwe odczucia bólu mogą sygnalizować również wtedy, kiedy drapie je wełniany sweter, uciska golf czy uwierają rajstopy pod spodniami. Pamiętaj, że dzieci te nie przesadzają. One naprawdę w takich sytuacjach mogą czuć dyskomfort i ból.

C jak cud

Pamiętaj, terapia integracji sensorycznej nie jest cudem ani lekiem na całe zło. Pomoże dzieciom, które faktycznie borykają się z zaburzeniami integracji sensorycznej. Taka terapia wymaga jednak ciężkiej pracy, poświęcenia i czasu. 

D jak dieta sensoryczna

Mimo swojej nazwy dieta sensoryczna nie do końca ma związek z jedzeniem. Kiedy mówimy o diecie sensorycznej, mamy na myśli aktywności, które zapewniamy dziecku, a których celem jest poprawa funkcjonowania dziecka i jego przet...