W drogę – na Mazowsze!

Propozycja dla dzieci pięcio- i sześcioletnich

Cele operacyjne, doświadczenia dzieci

W zakresie fizycznego obszaru rozwoju dziecko: ilustruje ruchem znaczenie słów, W obszarze emocjonalnym dziecko: szanuje wypowiedzi koleżanek i kolegów, dostrzega emocjonalną więź z naturą,  wyraża własne zdanie,  relaksuje się , wyraża własne zdanie. W obszarze społecznym dziecko:  ma świadomość swojej wartości, wypowiada się o swoich odczuciach, emocjach, uczuciach, słucha wypowiedzi kolegów i koleżanek, czeka cierpliwie na swoją kolej, współpracuje w grupie, pomaga koleżankom i kolegom. W obszarze poznawczym dziecko: słucha opowieści o Mazowszu, rozpoznaje aspekty przyrodnicze Mazowsza,  rozpoznaje trop łosia, wskazuje symbole Mazowsza

Strategie z podstawy programowej

strategia percepcyjno-odtwórcza,  strategia percepcyjno-wyjaśniająca

Metody i formy pracy na zajęciach

eksponujące (improwizacja, imitacja ruchu, pokaz połączony z przeżyciem), metody problemowe (dyskusja, pytania), metody podające (opowiadanie, zdjęcia, opisy), praca indywidualna, grupowa oraz w parach

Pomoce naukowe, materiały

legenda o syrence warszawskiej (do znalezienia np. tutaj: https://www.bajkowyzakatek.eu/2010/11/polski-legendy-warszawska-syrenka.html), muzyka z dźwiękami lasu, muzyka z dźwiękami wody, ścieżka sensoryczna (gotowa lub zrobiona samodzielnie), zdjęcia (łoś, ślady łosia, dzik, lis, jeleń, wzory i wycinanki łowickie, strój łowicki, syrenka warszawska), bębenek

Integracja wiedzy

ćwiczenia (w mówieniu i słuchaniu, w formułowaniu własnego zdania i wyrażaniu swych uczuć oraz ekspresji ruchem) z treściami programu wychowawczego: edukacja przyrodnicza, sprawność ruchowa, eksperymentowanie rytmem, ruchem i dźwiękiem, dziecko wymienia nazwę swej stolicy, rozpoznaje regionalne symbole

Przebieg zajęć 

• Nauczyciel czyta legendę o syrence warszawskiej. W tle słychać szum fal i spokojną muzykę. Nauczyciel zachęca dzieci, aby położyły się na dywanie na czas czytania opowieści i wyobraziły sobie, że leżą na wodzie, która je unosi. 
• Po przeczytaniu legendy nauczyciel kontynuuje opowieść: 

Jest jeszcze jedna historia o syrence i rybaku, który zaginął. Historia mówi, że tak bardzo się pokochali, że na zawsze już zostali w osadzie, która od ich imion – Wars i Sawa – nazywa się Warszawa. To nasza stolica Polski. Ta nasza syrenka zabiera nas teraz w podróż jedną z najstarszych polskich rzek, Wisłą, do Kampinoskiego Parku Narodowego. Wyobraźcie sobie, jak woda was teraz unosi, a wy płyniecie. 

Nauczyciel zachęca dzieci, by wykonywały ruchy jak przy pływaniu (tak, jak czują, i tak, jak im się wydaje, że się pływa). Następnie mówi: Dopłynęliśmy. Przeciągnijcie się, usiądźcie wygodnie i posłuchajcie. 

W tym czasie zmienia muzykę na taką z elementami odgłosów lasu. 

• Po krótkim słuchaniu leśnych dźwięków nauczyciel mówi: Puszcza Kampinoska to zielone płuca Polski, po czym zadaje pytanie: Jak myślicie, co to oznacza? Gdzie są płuca? 

Dzieci siedzą w kręgu, więc każde ma czas na swoją wypowiedź. Nauczyciel nie nalega jednak, jeśli ktoś nie chce się wypowiedzieć. 

Następnie kontynuuje: Dzięki płucom możemy oddychać, po czym proponuje ćwiczenie: Połóżcie rękę na sercu, posłuchajcie chwilę, jak bije serce. Czujecie? A teraz zróbcie głęboki wdech i długi wydech. Czujecie, jak powietrze przechodzi przez wasz nos, gardło, płuca aż do brzucha? Trzeba być bardzo spokojnym, aby to wyczuć. Sprawdźcie chwilę. Będę liczyć do trzech i będziecie robić głęboki wdech, a potem policzę do sześciu, a wy zrobicie wydech. 

Nauczyciel powtarza ćwiczenie kilka razy. Następnie wyłącza dźwięki lasu i mówi: Zrobimy teraz eksperyment – będziemy skakać w rytm mojego klaskania (może być uderzanie o bębenek), a potem sprawdzimy, czy serce nam szybciej bije. 

Dzieci skaczą w rytm wyklaskiwania, po czym zatrzymują się i sprawdzają, jak bije ich serce. Po wykonaniu ćwiczenia nauczyciel znów zaprasza je do siedzenia, włącza dźwięki lasu i mówi: Jeśli nasze serce szybko bije albo jesteśmy zdenerwowani, możemy sobie pomóc właśnie takim spokojnym oddychaniem, jak robiliśmy to wcześniej. 

Dodatkowo można dobrać dzieci w pary, aby nawzajem dla siebie wykonały to zadanie. 
Następnie nauczyciel pyta: Jak się czuliście, gdy oddychaliśmy tak wolno i głęboko? A jak, gdy szybko skakaliście? Dzieci dzielą się spostrzeżen...