Alternatywne sposoby komunikacji w pracy pedagoga

Zaburzenia komunikacji występują w następujących sytuacjach:

• zdolność mówienia jest wspomagana (mowa występuje, lecz jest w jakimś stopniu ograniczona lub zaburzona), czyli stosuje się komunikację wspomagającą;
• brak mowy dźwiękowej powoduje, że wypracowany zostaje jej substytut w postaci komunikacji alternatywnej.

Dziedzina związana z terapią, wspomaganiem i wprowadzaniem alternatywnych metod komunikacji to AAC (ang. Augmentative and Alternative Communication). Stosowany skrót stał się standardem i obecnie jest używany powszechnie w odniesieniu do tej działalności.

Specjalne potrzeby komunikacyjne dziecka mogą wynikać z wielu czynników zewnętrznych oraz wewnętrznych organizmu lub otoczenia. Do najczęściej występujących wad, zaburzeń czy chorób powodujących konieczność stosowania alternatywnych metod komunikacji należą: autyzm, porażenie mózgowe, wszelkie schorzenia neurologiczne, wady słuchu i wzroku, niepełnosprawność intelektualna, niepełnosprawności sprzężone oraz deprywacje sensoryczne.

Kto potrzebuje alternatywnych metod komunikacji?

Użytkownicy AAC dzielą się na trzy grupy, a kryterium podziału są ich własne możliwości oraz cele i techniki stosowane w procesie terapii:

Grupa ekspresji językowej

Osoby te rozumieją mowę innych, natomiast z różnych powodów (choroby, zaburzenia) nie są w stanie zareagować. Celem komunikacji alternatywnej jest w tym przypadku umożliwienie ekspresji poprzez inne kanały komunikacyjne. Znaki stosowane w komunikacji powinny być możliwe do wykonania i dostosowane do możliwości fizycznych danej osoby.

Grupa wymagająca wsparcia językowego

W obrębie tej grupy istnieje następujący podział:

• Grupa rozwojowa
  Tutaj AAC stosuje się czasowo, do momentu kiedy mowa stanie się narzędziem komunikacji. Przykładem są dzieci, u których budowa anatomiczna narządów artykulacyjnych uniem...