Jak powrócić do samego siebie?

Są momenty, w których oddalamy się od samych siebie. Czasem zamieniają się one w miesiące i lata. Po jakimś czasie możemy stwierdzić, że żyliśmy życiem, oczekiwaniami, celami kogoś innego, a nie swoimi. Kończymy studia, które realizują ambicje naszych rodziców, wychowujemy dzieci w związkach bez miłości i szacunku, zmuszamy ciało, by spełniało obowiązujące w danym miejscu i czasie normy estetyczne. Staramy się być lepszą wersją nas samych, nakładamy na siebie różne zobowiązania jak chomąto, po czym z mozołem – mniej lub bardziej wytrwale – dźwigamy je z nadzieją, że realizacja kolejnego celu przyniesie w końcu upragnione spełnienie, ulgę lub spokój. A zwykle dzieje się dokładnie odwrotnie. Czujemy narastające napięcie, złość na siebie, frustrację, zniechęcenie, ponieważ to nie są nasze cele. A jeśli nawet uda nam się je osiągnąć, ich smak dalece odbiega od oczekiwanego. Brak kontaktu z samym sobą utrudnia nam też kontakt z innymi. W jaki sposób mamy okazać empatię drugiemu człowiekowi, jeśli skąpimy jej sobie? Jak mamy pomieścić w sobie trudne emocje dziecka, jeśli własne zamiatamy pod dywan? Dlatego też pierwszy krok w stronę innych powinien być poprzedzony krokiem ku sobie. Mosty porozumienia z innymi możemy stawiać jedynie na solidnym fundamencie samoświadomości, empatii i szacunku do samych siebie. Brzmi pięknie, ale to niełatwa droga. Jak zbliżyć się do samego siebie, by móc potem zbliżyć się do innych? To nie musi być rewolucja, nie potrzebujemy radykalnych posunięć. Potrzebujemy natomiast gotowości, odwagi, otwartości, gdy zatrzymamy się z uwagą przy sobie.