Aby postawić diagnozę, należy zwrócić uwagę na objawy towarzyszące: nieśmiałość, unikanie kontaktu wzrokowego, unikanie interakcji z rówieśnikami, mówienie szeptem tylko do wybranych osób, lęk separacyjny, płaczliwość, zaburzenia snu, spokojny temperament. Muszą one występować przynajmniej przez miesiąc.
POLECAMY
Mutyzm nie wynika z zaburzeń komunikacyjnych lub nieznajomości języka mówionego. Jego przyczyny mogą mieć podłoże psychologiczne, ponieważ wynikają z lęku przed mówieniem, który może być uwarunkowany genetycznie. Należy podkreślić, że milczenie dziecka nie jest formą manipulacji i nie wynika z nieposłuszeństwa, uporu lub nieśmiałości[1].
Przyczyny istnienia i zakres zaburzenia niejako określają jego rodzaj. Mutyzm całkowity występuje w sytuacji, gdy dziecko nie mówi w ogóle, w żaden sposób, w żadnej sytuacji i do nikogo. Mutyzm sytuacyjny charakteryzuje się tym, że wraz ze zmianą sytuacji lub zmniejszeniem stresu z nią związanego dziecko zaczyna mówić. Ostatni rodzaj, w który ja się zagłębiłam w swojej pracy, to mutyzm selektywny, zwany także wybiórczym. Występuje, gdy dziecko komunikuje się za pomocą mowy w sposób wybiórczy. Wybiera osoby, z którymi rozmawia, a w stosunku do innych osób zachowuje bezwzględne milczenie[2].
Bardzo ważne! Nie ma potrzeby przypisywania komukolwiek winy lub odpowiedzialności za powstanie zaburzenia. Mutyzm wybiórczy pojawia się mimo najlepszych intencji i starań, by zapewnić dziecku bezpieczne, kochające i rozwijające otoczenie.
Pierwszym, najważniejszym krokiem po dostrzeżeniu niepokojących objawów u dziecka jest zwrócenie się do rodziców z prośbą o obserwację...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
