Pedagogika oczekiwań dziecka w praktyce

Otwarty dostęp Psychologia i pedagogika

Pedagogika oczekiwań dziecka pojawia się już w latach 90. XX wieku w koncepcji wychowania przedszkolnego i nauczania wczesnoszkolnego prof. Ryszarda Więckowskiego1. Podstawą rozważań na temat wychowania dziecka jest poziom rozwoju współczesnego dziecka w wieku przedszkolnym, z uwzględnieniem drogi rozwoju i mechanizmów psychospołecznych kształtujących ten rozwój.

Jednym z najważniejszych wskaźników rozwoju dziecka jest aktywność. Określenie zatem poziomu aktywności dzieci w różnym wieku będzie równocześnie określeniem poziomu ich rozwoju. Istotą rozwoju jest m.in. przechodzenie dziecka od etapu aktywności spontanicznej do etapu kierowania własną aktywnością. Aby wychowanie w przedszkolu miało wpływ na rozwój dziecka, powinno zwrócić szczególną uwagę na: organizację, programowanie pracy wychowawczo-dydaktycznej oraz metody pracy z dzieckiem. Na etapie okresu przedszkolnego w rozwoju dziecka można wyróżnić cztery typy aktywności: 

POLECAMY

  • poznawczą – zwrócenie uwagi na zagadnienie myślenia symbolicznego, na język mówiony i pisany, 
  • emocjonalno-ekspresyjną – ruch, rytmika, rysowanie, malowanie, wycinanie, rzeźbienie w modelinie itp., 
  • emocjonalno-społeczną – interakcje dziecko–dziecko, dziecko–rodzice, dziecko–nauczyciel,
  • psychomotoryczną – koordynacja wzrokowo-ruchowa, ruch z ruchem, mimika z mówieniem. 

Techniki dramy w bezruchu, wymagające skupienia

  1. Poza – ćwiczenie indywidualne, wymagające ogromnego skupienia, wyciszenia, wyzwolenia emocji. Gdy pierwszy raz nauczyciel proponuje dzieciom, stojącym w kręgu, tę technikę, zachęca, by dzieci stanęli tyłem do koła. Następnie, na znak nauczyciela, np. klaśnięcie w dłonie, sygnał podany bębenkiem, trąbką, stają twarzą do koła w pozie. 
    Przykład: Pokażcie w pozie dziecko szczęśliwe, dziecko z problemem, problemy współczesnych dzieci. Polecenia dotyczą sytuacji rzeczywistych, następnie pojęć, uczuć. 
  2. Rzeźba – dzieci pracują parami, ustalają kto w parze będzie rzeźbą, a kto tworzywem, np. drewnem, gliną czy kamieniem. Dzieci rozmawiają i ustalają, jak będzie wyglądała ich współpraca. Co będzie robił rzeźbiarz, a jak na jego działanie będzie reagowała rzeźba. 
    Przykład: Dobierzcie się w pary i pobawcie się w rzeźbę, która przedstawia bohatera baśni (dziecko z problemem np. Kaj uwięziony w zamku Królowej Śniegu). Rzeźbiarz opowiada o rzeźbie, ożywia ją, aby zapytać, jak rzeźba czuje się w roli Kaja?
  3. Żywy obraz (obraz bez ruchu) – wymaga pracy większej grupy, od 2 do 6 osób. Grupa wspólnie podejmuje decyzję, jak zadanie wykonać, np. jesteśmy miesz...

Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.

Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się.

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI