Czy znasz zaczarowane słowa: proszę, dziękuję, przepraszam?

Propozycja dla dzieci sześcioletnich.

60 minut

Cele operacyjne, doświadczenia dzieci

W zakresie fizycznego obszaru rozwoju dziecka: wykonuje ćwiczenia ruchowe,  przybiera pozę. W obszarze emocjonalnym dziecko: rozpoznaje i nazywa emocje bohaterów opowiadania i własne,  szanuje emocje koleżanek/kolegów,  dostrzega, że zwierzęta też przeżywają emocje: wstyd, smutek, złość. W obszarze społecznym dziecko:  przejawia poczucie własnej wartości, a także odczuwa, że inni też mają własną wartość, uczucia,  odczuwa, że jego zachowanie może zranić innych,  wyraża szacunek dla przyjaciół, dla zwierząt, czeka na swoja wypowiedź, mówi z empatią o problemach zwierząt i ludzi,  słucha uważnie wypowiedzi nauczyciela, dzieci, słucha czytania,  współpracuje w grupie, zna swoje miejsce w grupie i grupowe role,  podejmuje decyzje, oczekuje uwagi dla siebie nauczyciela i dzieci, pracuje twórczo w grupie i indywidualnie. W obszarze poznawczym dziecko: wybiera informacje z tekstu, wymienia bohaterów opowiadania,  odpowiada na pytania,  rozwiązuje ćwiczenia grupowe,  ma świadomość znaczenia tekstu,  przedstawia pomysły własnej wyobraźni

Strategie z podstawy programowej

W przeważającej części strategia percepcyjno-innowacyjna

Integracja treści polonistycznych, społecznych

Praca z tekstem literackim łączy się z ćwiczeniami języka, z mówieniem, ze słuchaniem, z elementami przyrody, z programem wychowawczym – kultura zachowania

Metody i formy pracy na zajęciach

praca z tekstem, rozmowa, metoda ćwiczeń językowych, techniki dramy: poza, rola, technika otwartych myśli (tunel myśli)

Pomoce naukowe, materiały

Tekst opowiadania Franklin mówi „przepraszam” Paulette Bourgeois i Brendy Clark  (Wydawnictwo DEBIT, Bielsko-Biała 1999), kartki, mazaki

Przebieg zajęć

• Powitanie i zabawa integracyjna. 

Zabawa „Człowiek do człowieka”. Nauczycielka wita wszystkie dzieci. Dzieci, stojąc w kręgu, głośno i wyraźnie mówią: Witamy panią. Następnie dobierają się parami i bawią się, wykonując polecenia nauczycielki, np. ręka do ręki, kolano do kolana, kciuk do kciuka, pięta do pięty oraz człowiek do człowieka. Wtedy dzieci szukają nowej pary. Nauczycielka też pracuje w parze, a dziecko wymyśla polecenia. 
    
Uwaga: Jeśli w zespole jest parzysta liczba dzieci, nauczycielka podaje polecenia, a gdy powie: człowiek do człowieka, dzieci zmieniają pary. Gdy liczba dzieci jest nieparzysta, nauczycielka stoi z dzieckiem w parze i podaje polecenia, po zmianie par odchodzi z kręgu, a polecenia wydaje dziecko, które zostało bez pary. Zdarza się, że dzieci obserwują swoją panią i wykonują polecenie tak jak pani. Ale po kilku ćwiczeniach same podejmują decyzje, jak wykonać ćwiczenie. 
Zabawa trwa ok. 2 min. 

• Ćwiczenie językowe. 

Nauczycielka podaje dzieciom wyrażenia, a dzieci na sygnał, np. klaśnięcie w ręce, uderzenie w bębenek, dźwięk flecika, wymawiają je w różnych rolach, np. lekarza, babci, smutnego psa itp.
Wyrażenia do ćwiczenia dykcji: jestem rycerzem, jem marmoladę, wpadł ptak w dół. Wszystkie dzieci mówią jednocześnie.

• Czy znacie słowa: dziękuję, proszę, przepraszam? – pyta pani.

Dzieci odpowiadają, w jakich sytuacjach używają tych słów.

• Nauczycielka, siedząc z dziećmi w kręgu, pyta: Jak myślicie, co znaczy „dotrzymać słowa”? 
• Dzieci kolejno odpowiadają. 

    
Uwaga: Jeśli dziecko nie odpowie, nauczycielka bez komentarza słucha wypowiedzi kolejnego dziecka. Nauczycielka nie podaje znaczenia tego zwrotu, tylko oczekuje odpowiedzi od przedszkolaków. Na zajęciach aktywizujących, twórczych dzieci odpowiadają, tworzą, nauczyciel słucha uważnie i dzieci uczą się słuchać uważnie. 

• Rozmowa.

Czy należy dotrzymywać słowa? 
Co czujesz, jeśli kolega, koleżanka, mama...