O punktualności, czyli żółwie tempo Franklina

Cele. Dziecko doświadcza

W zakresie fizycznego obszaru rozwoju: uczestniczy w zabawach ruchowych: przybieranie pozy, naśladowanie ruchu ptaków i zwierząt, w zabawie wykazuje sprawność ciała. W zakresie emocjonalnego obszaru rozwoju: rozpoznaje i nazywa emocje podczas omawiania problemów Franklina, ślimaka, szanuje wypowiedzi koleżanek i kolegów. W zakresie społecznego obszaru rozwoju: swobodnie wypowiada się o swoich odczuciach, docenia pracę innych dzieci, słucha z uwagą wypowiedzi nauczyciela, koleżanek i kolegów, czeka cierpliwie na swoją kolej w wypowiadaniu się, współpracuje w grupie, pomaga koleżankom i kolegom, podejmuje decyzje indywidualne i grupowe, oczekuje dla siebie uwagi nauczyciela. W zakresie poznawczego obszaru rozwoju: wzbogaca słownictwo, np. punktualność, szacunek, pomoc, rozpoznaje, co znaczy pomagać innym, wypowiada wyrazy i zdania z odpowiednią dykcją, wypowiada się na temat, pracuje twórczo, rozwija wyobraźnię

Strategie z podstawy programowej

w przeważającej części strategia percepcyjno-innowacyjna

Metody i formy pracy na zajęciach

techniki dramy: rola, poza, pantomima, praca z tekstem, rozmowa, praca indywidualna, praca w grupach, praca zespołowa

Pomoce naukowe, materiały

tekst książki Paulette Bourgeois Franklinie, pośpiesz się, w tłumaczeniu Patrycji Zarawskiej, wydawnictwo Debit sp.j., Bielsko-Biała 1989

Integracja wiedzy

kształcenie języka łączy się z mówieniem, słuchaniem, z przyrodą, z plastyką, z programem wychowawczym (szacunek, przyjaźń, punktualność, pomoc)

Przebieg zajęć

1. Na powitanie zabawa ruchowa rozluźniająca ciało i umysł.
   Środek sali jest przygotowany do pracy całego zespołu. Dzieci stoją w kręgu.
   Nauczycielka proponuje role: Jesteśmy lisami. Dzieci poruszają się po sali, naśladują lisa. Na znak nauczycielki (np. klaśnięcie w dłonie, dźwięk bębenka) dzieci zatrzymują się w bezruchu. Pada kolejne polecenie: Jesteśmy sarnami, Jesteśmy lwami,
   Jesteśmy żółwiami.
   Po ostatnim zadaniu dzieci siadają w kręgu i kolejno mówią, co wiedzą o żółwiu, jak on wygląda, jak się porusza.
   
   Uwaga: Ćwiczenie wprowadza dobrą atmosferę, jednocześnie nawiązuje do nowego tematu. Dzieci są w ruchu, co usprawnia całe ciało i umysł.
    
2. Nauczycielka zadaje pytanie, jakie opowiadanie czytała dzieciom dzień wcześniej.
   Dzieci przypominają treść i bohaterów opowiadania Franklinie, pośpiesz się.
    
3. Nauczycielka zwraca dzieciom uwagę na tytuł opowiadania, przede wszystkim na słowo: „Franklinie”. Pyta, czy poprawna jest forma „Franklin” czy „Franklinie”. Dlaczego?
   Następnie proponuje, aby dzieci, stojąc w kręgu, zwróciły się do siebie w podobnej formie, mówiąc do koleżanki lub kolegi stojących po lewej ręce, np. Adamie, Kasiu, Franku, Jolu, proszę pani.
   
   Uwaga: Już małym dzieciom należy zwracać uwagę na odmianę wyrazu (bez nazywania) oraz formę wołacza, np. tatusiu, mamusiu, dziadku, babciu, Andrzeju, Wando, Ludmiło, proszę pani.
   
   Ćwiczenie ma też na celu przekazanie szacunku drugiej osobie.
    
4. Nauczycielka czyta fragment opowiadania (karta pracy nr 1).
    
5. Rozmowa. 
   Nauczycielka pyta: Czego dowiedzieliście się o Franklinie? Dzieci, siedząc w kręgu, opowiadają o bohaterze opowiadania.
    
6. Poza. 
   Dzieci wchodzą w rolę Franklina i na znak nauczycielki, np. klaśnięcie w dłonie, przybierają pozę żółwika słuchającego uwag rodziców i przyjaciół.
   
   Po ożywieniu pozy dzieci wypowiadają się kolejno, co czuł żółwik w danej sytuacji.
   
   Uwaga: Ćwiczenie pozwala dzieciom poznać emocje Franklina i swoje własne, uczy empatii, a także pokazuje, że ciągłe upominanie drugiej osoby nie działa wychowawczo. W każdym należy szukać mocnych stron.
    
7. Nauczycielka czyta kolejny fragment opowiadania (karta pracy nr 2).
    
8. Rozmowa.
   
   Odwołując się do drugiego fragmentu i zapamiętanej wcześniej treści opowiadania dzieci opowiadają, co przeżył Franklin po otrzymaniu zaproszenia i co przytrafiło mu się w drodze do misia, kogo spotkał po drodze (królika, wydrę, lisa, ślimaka).
   
   Uwaga: Ćwiczenie ma na celu sprawdzenie znajomości treści opowiadania, które dzieci poznały dzień wcześniej. Ponadto mają wyjaśnić, co to znaczy, że ten dzień był dla żółwika wyjątkowy. Dlaczego? – uzasadniają swoją wypowiedź.
    
9. Nauczycielka czyta trzeci fragment opowiadania.
   Po lekturze stawia pytania:

• Co znaczą słowa żółwika: „Gdybym się spóźnił, wszystko bym zepsuł”?
• Dlaczego ślimak, słysząc te słowa, głośno się rozpłakał?
• Co znaczą słowa: „Z jego oczu potoczyły się łzy wielkie jak groch”.
• Co postanowił żółwik, widząc łzy w oczach ślimaka?
  
  Dzieci w grupach czteroosobowych omawiają powyższe zagadnienia i po kilku minutach jedna osoba z grupy przedstawia odpowiedź na forum całego zespołu dzieci.
  
  Uwaga: Ćwiczenie ma ogromną wartość wychowawczą. Dzieci, pracując w grupach, uczą się odpowiedzialności za pracę w grupie, szacunku dla innych i dla czasu określonego przez nauczyciela. Ponadto dzieci nabywają umiejętność interpretacji utworu literackiego, odczytywania przenośnego znaczenia słów, wzbogacają słownictwo, np. punktualność, spóźnianie się, przyjaźń, szacunek, pomoc, odpowiedzialność.
  
  Nauczycielka daje dzieciom zadanie do wykonania, nie podpowiada odpowiedzi, diagnozuje, co dzieci wiedzą na dany temat, nie narzuca dzieciom swojego punktu widzenia, zachęca do wypowiedzi.

10. Ćwiczenie finałowe.
    Dzieci w grupach rysują laurkę na urodziny misia i wieszają ją na tablicy. Na zakończenie zajęć wszyscy głośno jednocześnie mówią:
    
    To były wspaniałe urodziny. I nikt się nie spóźnił!

Uwagi o realizacji zajęć 

Zajęcia pozwalają uczyć umiejętności mówienia, słuchania, myślenia, rozumienia tekstu, elementów retoryki, współpracy w grupie, podejmowania decyzji. Nauczycielka jest przewod...