Propozycja dla dzieci pięcio- i sześcioletnich |
Cele operacyjne, doświadczenia dzieci |
Fizyczny obszar rozwoju. Dziecko:
|
Strategie z podstawy programowej |
W przeważającej części strategia percepcyjno-innowacyjna |
Metody i formy pracy na zajęciach |
|
Pomoce naukowe, materiały |
Tekst wiersza Co ja plotę Agnieszki Frączek, Wydawnictwo Nowy Świat, Warszawa 2003 |
Integracja wiedzy |
Ćwiczenia w mówieniu łączą się ze słuchaniem, z ćwiczeniami językowymi, z treściami programu wychowawczego: szacunek dla języka polskiego |
Przebieg zajęć
- Zabawa rozluźniająca – Podaj mi swoje imię.
Uwaga: nauczyciel, stojąc w kręgu z dziećmi, rzuca małą piłeczkę do dziecka stojącego naprzeciwko i mówi swoje imię. Dziecko chwyta piłeczkę, powtarza imię i rzuca piłeczkę, wypowiadając swoje imię, do koleżanki lub kolegi stojących naprzeciwko. Ćwiczenie trwa dotąd, aż wszystkie dzieci będą w nim uczestniczyć. Gdy dzieci kilka razy na kolejnych zajęciach będą się bawić w podawanie imion, można zaproponować im rzut piłką bez piłki – wystarczy gest, ruch, wyobraźnia. W ćwiczeniu dominuje ruch, który powoduje łączenie obu półkul mózgowych, usprawnia pamięć, wprowadza miłą atmosferę. Ważne jest też, aby dzieci głośno i wyraźnie, z uśmiechem powtarzały imię koleżanki lub kolegi.
- Ćwiczenie wymowy.
Dzieci w roli śpiewaka, nauczyciela, lekarza, policjanta wymawiają kolejno zestawy wyrazów:
– pająk pajęczynę plecie,
– gadam?, gadam!, gadam,
– jestem kotem,
– jestem myszką,
– jestem żabą,
– jestem pająkiem.
POLECAMY
Uwaga: nauczyciel zwraca uwagę na wymowę dzieci, na wyraźne wymawianie końcówek wyrazów.
- Nauczyciel czyta wiersz Co ja plotę.
Wcześniej prosi, aby wszystkie dzieci wysłuchały i zapamiętały treść (zadanie do tekstu). Ważne jest wzorcowe głośne czytanie nauczyciela na każdych zajęciach. Dzieci uczą się dykcji, akcentowania, zmiany tonacji, przerzutni itp.
- Dzieci, stojąc w kręgu, odliczają do pięciu i tworzą grupy jedynek, dwójek, trójek, czwórek, piątek. W pięciu grupach wykonują kolejne ćwiczenie, odczytują znaczenie cytatów z wiersza. Nauczyciel podchodzi do grupy i podaje cytat, każdej grupie inny.
Dzieci w grupie rozmawiają o znaczeniu słów w cytacie i kolejno każda grupa przedstawia wynik pracy. Po wykonaniu ćwiczenia przez wszystkie grupy wszystkie dzieci na znak nauczyciela kolejno głośno i wyraźnie wymawiają pięć cytatów:
– przeszył go dreszcz,
– wpadł w szał,
– coraz głębiej grzązł,
– w głos się śmiał,
– liści gąszcz.
Uwaga: ćwiczenie jest przygotowaniem do interpretacji tekstu, odczytywaniem przenośnego znaczenia słów.
- Poza.
Dzieci, stojąc w kręgu, na znak nauczyciela (klaśnięcie w dłonie, głos bębenka) przybierają pozę i wyrażają powyższe cytaty.
- Pantomima.
Dzieci, stojąc w kręgu, wyrażają ciałem, mimiką znaczenie zestawu słów: pająk plecie; koleżanka/ kolega plecie. Następnie każde dziecko wyjaśnia znaczenie słów.
Uwaga: w zajęciach biorą aktywny udział wszystkie dzieci, dlatego muszą mieć szansę wypowiedzenia własnego zdania. Nawet jeśli powtórzą wypowiedź koleżanki lub kolegi, nie szkodzi – ważne, aby wypowiedziały się na forum i ćwiczyły wymowę. Obecnie dzieci mają mało okazji do mówienia i w domu, i w przedszkolu. Dlatego należy stwarzać sytuacje wychowawcze, aby dzieci mówiły jak najwięcej na zajęciach w przedszkolu.
Pantomima jest ćwiczeniem wskazanym na tym etapie edukacji. Pozwala dziecku rozwijać wyobraźnię, wyrażać niewerbalnie emocje i ćwiczy umysł (odczytywanie przenośni).
- Żywy obraz.
Dzieci w grupach cztero-, pięcioosobowych tworzą obraz ze swoich ciał. Nauczycielka podaje wyrażenie lub zwrot, każdej grupie jeden:
– siódme poty,
– śmiać się do rozpuku,
– pająk nitkę mota,
– pająk przędzie,
– pająk plecie.
Dzieci wykonują zadanie kolejno. Na znak nau...
Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 10 wydań magazynu "Wychowanie w Przedszkolu"
- Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online
- Możliwość pobrania materiałów dodatkowych
- ...i wiele więcej!