Mentalizacja. Jak zaciekawienie światem dziecka wspiera jego rozwój?

Ludzkie reakcje i zachowania wynikają z tego, jakie mamy przekonania, potrzeby, pragnienia, uczucia. Opanowanie umiejętności mentalizowania przez dorosłego wiąże się przede wszystkim z rozpoznaniem swoich uczuć. Bycie świadomym, czy jesteśmy w danej chwili radośni, podirytowani czy smutni, umożliwia bardziej adekwatne reagowanie na to, co ktoś do nas mówi lub jak się zachowuje. Dzięki temu możemy postępować mniej odruchowo i emocjonalnie, a bardziej racjonalnie. Z kolei dziecko uczy się przez naśladownictwo – obserwowanie i następnie odtwarzanie zachowań ważnych dla niego osób – rodziców, opiekunów, nauczycieli.

Podstawą mentalizowania jest przyjęcie postawy zaciekawienia: „Co się ze mną dzieje?”, „Dlaczego tak się czuję?”, jak również z czego wynika zachowanie drugiej osoby, co nią kieruje. Jest to niezbędne, by jak najbardziej przybliżyć się do zrozumienia zachowania innych ludzi w naszym otoczeniu. Warto pamiętać, że każdy człowiek odbiera świat ze swojej subiektywnej perspektywy opartej na własnych doświadczeniach i obserwacji. Umiejętność przyjęcia przez dorosłego jako czegoś oczywistego, że ile dzieci, tyle punktów widzenia czy postaw, pozwala spojrzeć na dzieci z zaciekawienie...